“In de geweldige tekst van Frank Siera wordt er een duister spel gespeeld met fictie en realiteit.”Marijn Lems in de Theaterkrant
De Britse toneel- en romanschrijver Joe Kingsley Orton brak in de jaren ’60 door als schrijver van taboedoorbrekende en zwarte komedies. Zijn gedurfde onderwerpen en spitsvondige en onnavolgbare schrijfstijl leverden meer dan eens ophef op en zijn eigen leven was minstens even roemrucht. Samen met partner Kenneth Halliwell haalt hij de ene na de andere practical joke uit: zo verzonnen ze Edna Welthorpe die met ingezonden brieven en recensies de controverse rondom Joe’s eigen stukken flink opklopte. Hun prank waarbij ze boekomslagen in bibliotheken bekladden leverde ze een half jaar cel op.
In wat vermoedelijk een psychose was sloeg partner Kenneth met een hamer het leven uit Joe en legde daarna de hand aan zichzelf. Verloor Ken het verschil tussen theater en werkelijkheid uit het oog? Dacht hij als één van de weinigen te zien dat ze als personages in een toneelstuk leefden en moesten ze daaruit ontsnappen door uit het ‘theatrale’ leven te stappen, de ‘echte wereld’ in? Moest hij, als vaste redacteur van de teksten van Orton, nu de toneeltekst waar hij in dacht te leven, rigoureus redigeren?
“Acteur Steven Ivo traceert de geestelijke ineenstorting beeldschoon en virtuoos: voor je ogen speelt zich een hartverscheurende mentale desintegratie af.”Marijn Lems in de Theaterkrant
In POETIC LICENCE laten artistiek leider en regisseur Michaël Bloos en toneelschrijver Frank Siera zich inspireren door het werk en leven van Orton en verkennen de grens tussen gekte en normaliteit, tussen fictie en realiteit. POETIC LICENCE onderzoekt hoe de publieke norm onderhevig is aan de tijdgeest. Een voorstelling van een toneelspeler en een toneelschrijver over toneelspelers en toneelschrijvers.
“Theater als denkoefening én spiegelpaleis.”Hein Janssen in de Volkskrant
“Zo schetsen Bloos en Siera met Poetic Licence een tegelijkertijd beklemmend en bevrijdend portret van de relatie tussen waanzin en uitsluiting.”Marijn Lems in de Theaterkrant
Michaël Bloos 